Jego początków należy szukać w VII w. a może nawet wcześniej, gdyż osadnictwo na terenie Pucka istniało już w III- IV w., czego dowodzą szczątki drewnianych budowli z tego czasu, odkryte przez archeologów łódzkich 1977 r. Znaleziono je, a także piękną kolię bursztynową na terenie późniejszego zamku. Dość liczne monety rzymskie, arabskie i inne z VIII - X w. spotykane na terenie Pucka świadczą o przybywaniu tutaj zarówno drogą morską, jak i lądową kupców. Ściągnęło ich zapewne istnienie osady portowo- targowej. Nadto od zarania jej istnienia czynna była bez przerwy do dzisiaj przystań rybacka. Domniemania te potwierdziły rewelacyjne odkrycia wczesnośredniowiecznego portu w odległości 300- 500 m na północ od dzisiejszego. Późniejszy znany z przekazów pisanych port znajdował się na terenie dzielnicy Korabne. Dzielnicę tę pochłonęło stopniowo morze, pozostawiając jedynie skrawek lądu z współczesną przystanią rybacką i żeglarską. W XVI i XVII wczasach stacjonowania tu floty królewskiej i przygotowań do wojennych wypraw tętniło tu bujne portowe życie.

W latach 1920- 26 istniejący port pucki wypełniony był różnego rodzaju jednostkami pływającymi, jakimi dysponowała ówczesna polska Marynarka Wojenna. Dzisiejszy senny port to zaledwie przystań dla kilku kutrów, w niczym nie przypominająca jednego z głównych portów I Rzeczpospolitej. Dziś w miejscu pomostów i przystani rosną przybrzeżne trzcinowiska. Prócz kutrów obejrzeć możemy tu pamiątkowy Słup Zaślubinowy, ustawiony na pamiątkę zaślubin Polski z morzem dokonanych przez gen. Hallera 10 lutego 1920 roku, a obok pamiętnego słupa w 2001 roku ustawiono popiersie Gen. Hallera